 |
| Η κηδεία του έγινε σήμερα, Δευτέρα, 12 Οκτωβρίου, στις 4 το μεσημέρι, στο ναό του νέου κοιμητηρίου της Χαλκίδας |
Μικρός έχασε τον πατέρα του, μια απώλεια που τον στιγμάτισε αλλά τον έμαθε κιόλας να επιβιώνει στα δύσκολα. Από νωρίς ασχολήθηκε με την μουσική και, όντας νεαρός, αποτέλεσε τον πρώτο και καλύτερο dj της πόλης, στο θρυλικό (επί σειρά ετών) Top hat.
Από μικρός ασχολήθηκε και με την δημοσιογραφία, κυρίως την αθλητική, εκδίδοντας αθλητικές εφημερίδες (Εύβοια - Βοιωτία Σπορ), συνεργαζόμενος με άλλους επίδοξους δημοσιογράφους της γενιάς του.
Στην πορεία βρέθηκε να διατηρεί το πρώτο δισκάδικο της Χαλκίδας (Music Planet), το οποίο άφησε το δικό του στίγμα στην κουλτούρα αυτής της πόλης.
Άριστος γνώστης της μουσικής (της καλής μουσικής), επί σειρά ετών διατήρησε μια από τις πιο υγιείς αλλά και πιο σημαντικές από πλευράς πολιτισμού, επιχειρήσεις της Χαλκίδας.
Στην προσωπική του ζωή, κατέγραψε δύο γάμους, απέκτησε δύο υπέροχα παιδιά και συνέχισε ν' ασχολείται με τα χόμπι του που ήταν η συλλογή δίσκων (υπάρχει ένα τεράστιο και πολύτιμο αρχείο) καθώς και η συλλογή περιοδικών και εφημερίδων (το αρχείο του είναι αυτή τη στιγμή υπερπολύτιμο με πανελλαδική αξία).
Σε κάποια στιγμή, όπως πολλές φορές συμβαίνει, ήρθε η ατυχία και η οικονομική κατάρρευση. Ξαφνικά, καθώς είχαν "σκάσει" κάποιες επιταγές του μαγαζιού, τις οποίες δεν είχε την δυνατότητα τότε να πληρώσει, βρέθηκε διαπομπευμένος (κυρίως από "φίλους") και είδε τον ευατό του πρωτοσέλιδο σε έντυπα, λες και είχε διαπράξει κάποιο έγκλημα...
Αυτό ήταν το δεύτερο σοβαρό χτύπημα μετά το θάνατο του πατέρα του. Ωστόσο, ανασκουμπώθηκε και συνέχισε την πορεία του. Άφησε το δισκάδικο, πέρασε το γολγοθά του (μόνος) έως ότου ξεμπερδέψει με τις επιταγές και τα δικαστήρια και εξέδωσε την θρυλική εφημερίδα "Εύβοια Σπορ", η οποία έγραψε ιστορία ως η πιο επιτυχημένη αθλητική εφημερίδα που εκδόθηκε ποτέ στην Εύβοια.
Στην συνέχεια εξέδωσε την "Τόλμη", πολιτική εφημερίδα στην οποία είχε την τιμή ο γράφων να συνεργαστεί επί σειρά ετών.
Διακρίθηκε ιδιαίτερα για την μαχητικότητά του ως δημοσιογράφος (ποτέ δεν του άρεσε ο τίτλος του εκδότη), αλλά και για τον, πολύ υψηλών προδιαγραφών, τρόπο γραφής του. Τα κείμενά του αναγνωρίζονται αμέσως, καθώς διαθέτουν πνοή, νεύρο, εμπεριστατωμένη ανάλυση και κυρίως, είναι απαλλαγμένα από φόβο (κάτι που διαβλέπει κανείς εύκολα στα κείμενα άλλων "δημοσιογράφων" που αγωνίζονται να επιβιώσουν με την ελεημοσύνη των ισχυρών).
Αγωνίστηκε επί σειρά ετών για την επιβίωση των δύο εντύπων, δίνοντας μάχη με τα οικονομικά προβλήματα και διατηρώντας ακέραιο το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του. Παράλληλα, πορεύτηκε χωρίς να προδώσει ποτέ τις αρχές του, ενάντια σε κάθε αδικία αλλά και ενάντια στον κοινωνικό ρατσισμό, ο οποίος στιγματίζει την κοινωνία της Χαλκίδας σε πολλές εκφράσεις της.
Πριν μερικά χρόνια ήρθαν τα προβλήματα υγείας, τα οποία αποδείχτηκαν ανυπέρβλητα. Υπέστη βαρύ εγκεφαλικό, σώθηκε ως από θαύμα τελικά μετά από αρκετές ημέρες αμφιταλάντευσης μεταξύ ζωής και θανάτου, και απέκτησε τεράστια προβλήματα (κινητικά κυρίως) στην συνέχεια.
Ακόμη και σε αυτή την κατάσταση, συνέχισε να ενδιαφέρεται για τα κοινά, συνέχισε να ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα και συνέχισε να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, που ήταν το αγαπημένο του άθλημα.
Εχθές, Κυριακή, το μεσημέρι, άφησε την τελευταία του πνοή, έχοντας διανύσει για μια ολόκληρη ζωή, μακρά πορεία (και με τα λάθη του όπως όλοι οι άνθρωποι), η οποία αφήνει ανεξίτιλο το στίγμα του, ως προσωπικότητα, στην κοινωνία της Χαλκίδας.
Η δικαίωση, η οποία δεν ήρθε εν ζωή, καθώς είναι αδύνατον ν' αγιάσει κανείς στον τόπο του, και ιδιαίτερα εντός Χαλκίδας όπου η κοινωνία δεν είναι και ...αρίστης ποιότητας, αναμένεται να έρθει σίγουρα, μετά θάνατον.
Όσο για εμάς, που συνεργαστήκαμε μαζί του (όπως ο γράφων), η δικαίωση του Γιάννη Καπνίση είναι δεδομένη. Η δημοσιογραφική "σχολή" που δημιούργησε με την προσωπικότητά του και τις ικανότητές του, σίγουρα θα αποτελεί πάντα ένα δημοσιογραφικό δεδομένο, το οποίο θα πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπ όψην όποιος θέλει ν' ασχοληθεί στην συνέχεια με τα τοπικά δημοσιογραφικά πράγματα.
Κοσμάς Σορόπουλος
Eviain: Φίλε Γιάννη δεν ήρθα στην κηδεία σου... Ξέρεις καταρχάς ότι σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς και όσο μεγαλώνω δεν αντέχω τις συγκινήσεις....
Δεν ήρθα όμως κυρίως για να μη δω εκεί όλα αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα που σε λοιδορούσαν, σε μισούσαν, σε πολεμούσαν εν ζωή και είμαι σίγουρος πως θα διαγκωνίζονταν στην κηδεία σου (και θα διαγωνίζονταν στο κλάμα)....
Θυμάμαι που μου έλεγες πως στην κηδεία σου θα προσλάμβανες σεκιούριτι και θα τους είχες προμηθεύσει με καμιά δεκαπενταριά φωτογραφίες άσπονδων εχθρών οι οποίοι όταν πλησίαζαν στην εκκλησία θα τους γνωστοποιούνταν ότι ο Θανών δεν επιθυμεί την παρουσία τους εκεί...
Επειδή ξέρω ότι δεν το έκανες και επειδή υπήρχε πιθανότητα να έβλεπα κανέναν εκεί χωρίς να μπορώ να αντισταθώ να τον πάρω με τις κλωτσιές είπα να μην έρθω...
Εξάλλου στο σπίτι σου όταν έπεσες κατάκοιτος μετά το εγκεφαλικό κατάφερα να έρθω τρεις τέσσερις φορές σε τόσα χρόνια...
Δεν είχα και εγώ τα μούτρα να έρθω στην κηδεία σου και ξέρω ότι όσοι σε είχαν ξεχάσει εντελώς παρά το ότι τους είχες βοηθήσει θα ήταν σήμερα πρώτοι πρώτοι εκεί..
Θα έρθω στο κοιμητήριο να σου πω
ένα γεια
Καλό ταξίδι φίλε
και καλή αντάμωση!!!
Νίκος Αγγελής
