Γνωρίζω πως οι περισσότεροι έχουν αποδεχθεί την εκδοχή, πως ο Αλ. Τσίπρας μετά την ήττα του Ιουλίου, αντιλήφθηκε πλήρως τους συσχετισμούς των δυνάμεων και ως υπάκουος μαθητής θα εφαρμόσει πλήρως τα συμφωνηθέντα.
Επιπροσθέτως, τώρα που εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης οι ακραίοι, θα μετατρέψει τον Σύριζα σε κόμμα της ευρωπαϊκής δημοκρατικής αριστεράς, μακριά από κινηματικές και αντικαπιταλιστικές λογικές.
Γνωρίζω επίσης, πως αυτή η εκδοχή υποστηρίζεται μέχρι στιγμής από τα γεγονότα και κυρίως ανταποκρίνεται στην έμφυτη τάση του ανθρώπου για αισιόδοξη οπτική των πραγμάτων. Νομίζω όμως πως κάπου πάσχει, καθώς δεν δίνει προοπτική και διέξοδο στον Αλ. Τσίπρα και στο Σύριζα.
Οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της αριστεράς πάντα θέτουν το ερώτημα «πού πάμε» και μετά ασχολούνται με το «τι κάνουμε». Ετσι, θα προσπαθήσω να δείξω πως υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση στα όσα γίνονται αυτόν τον καιρό.
Η συλλογική ηγεσία του Σύριζα έχει αποδείξει πως συσκέπτεται, σχεδιάζει και εκτελεί. Η αριστοτεχνική κίνηση του δημοψηφίσματος, που έγινε για να καλύψει την αναπόφευκτη και άρα προειλημμένη απόφαση των capitals controls, το πιστοποιεί.
Ακούγοντας λοιπόν τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού και την ομιλία του στον ΟΗΕ, μου δόθηκε η εντύπωση πως και πάλι έχει εγκλωβισθεί. Αυτή την φορά στο στόχο της περικοπής του χρέους. Από τις πρώτες μέρες της ηρωικής υπουργικής θητείας Βαρουφάκη το χρέος αναγορεύτηκε στο κυρίαρχο ζήτημα. Βέβαια από τότε υπήρξαν φωνές και γραφίδες που επεσήμαναν πως αυτό είναι λάθος.
Στην ίδια ρητορεία και στοχοθεσία επιμένει ο Αλ. Τσίπρας και στη δεύτερη θητεία του, κάνοντας να αναρωτηθούμε μήπως τελικά δεν ήταν ο απελθών υπουργός ο εμπνευστής αυτής της πολιτικής αλλά τα υπεραντλαντικά κέντρα που τον συμβούλευαν, όπως έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, και που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της ευρωζώνης.
Ετσι, η εμμονή του πρωθυπουργού στη ρύθμιση του χρέους θα τον οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο, καθώς ονομαστική περικοπή του δεν επιτρέπεται να γίνει. Συνεπώς το maximum που μπορεί να περιμένει, είναι η επιμήκυνσή του, κάτι όμως που το είχαν προσφέρει οι δανειστές το Νοέμβριο του 2012 στην τότε κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Άρα ουδέν νεώτερο θα κομίσει.
Εαν δεν θέλει να υποστεί διπλή ήττα ο Αλ. Τσίπρας, δηλαδή και να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου και να μην κερδίσει τίποτα παραπάνω απο αυτό που πήραν οι Σαμαράς – Βενιζέλος, έχει μόνο μία επιλογή. Να επιμείνει στην αρχική του θέση για «κούρεμα» του χρέους οδηγώντας τις σχέσεις με τους δανειστές και πάλι σε ρήξη.
Ετσι ακριβώς μεθοδεύεται η νέα σύγκρουση. Η θετική αξιολόγηση –γιατί μόνο με αυτήν την προϋπόθεση αρχίζει η συζήτηση για το χρέος– αποτελεί το ισχυρό χαρτί του πρωθυπουργού, που κουνώντας το στον ελληνικό λαό και κυρίως στο διεθνές ακροατήριο (θυμηθείτε τον «τρίτο παίκτη» στη θεωρία των παιγνίων), θα καταγγείλει τη σκληρή και άδικη πολιτική των δανειστών, συνεπικουρούμενος και από τους «σεσημασμένους» νομπελίστες οικονομολόγους.
Οσοι βιάστηκαν να τον κατηγορήσουν, ότι ως επαίτης έθεσε στον ΟΗΕ το ζήτημα του χρέους, μπορεί να διαπιστώσουν πως αυτή η ομιλία ήταν μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού.
Ο πόλεμος των ΗΠΑ με τη Γερμανία είναι και πολιτικός και οικονομικός. Σε αυτόν οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν ποικιλία όπλων. Νομικά, οικονομικά, πολιτικά. Γίνεται ξεκάθαρο, πως ένα από τα όπλα τους είναι και ο Σύριζα.
Αυτό που ενδιαφέρει, είναι ποιά εναλλακτική διαθέτει η ελληνική κυβέρνηση σε περίπτωση νέας ρήξης. Γιατί οι ΗΠΑ δεν μπορούν να την προσφέρουν.
Η μόνη ορατή εναλλακτική λύση, είναι η έξοδος από το ευρώ, κάτι που αποτελεί και ιδανική σύμπτωση συμφερόντων όλων των παικτών.
Υπερβολικό; Ακραίο;
Κι αν είναι έτσι;
Σάκης Μουμτζής
capital.gr
