γράφει: Αγγελος ΜοσχόβαςΠαρακολουθώντας από την τηλεόραση την συνάντηση Τσίπρα-Μέρκελ, ο νους μου γύρισε πίσω. Ηταν τέτοιες μέρες πριν από πέντε χρόνια.
Στις 5 Μαρτίου 2010, ένας άλλος Ελληνας Πρωθυπουργός γινόταν δεκτός από την Ανγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο.
Παράτες και μπάντες είχαν παραταχθεί και τότε στο αεροδρόμιο, η Καγκελάριος υποδέχθηκε με τις τυπικές τιμές τον Γιώργο Παπανδρέου, οι αστραφτερές Mercedes τους μετέφεραν στο κτίριο της Καγκελαρίας και οι συνομιλίες ξεκίνησαν.
Ο Παπανδρέου ζητούσε από την Μέρκελ να δημιουργήσει έναν μηχανισμό στήριξης για την Ελλάδα.
Είχε εκλεγεί πέντε μήνες πριν με συντριπτική πλειοψηφία από τον ελληνικό λαό, ως Πρωθυπουργός, με υποσχέσεις, πολλές υποσχέσεις.
Ωστόσο, τα πράγματα τότε, ήταν διαφορετικά: Η Ελλάδα δεν είχε υπαχθεί ακόμη στο Μνημόνιο (μπήκε δύο μήνες αργότερα) αλλά το κλίμα ήταν εκρηκτικό.
Είχε προηγηθεί η σύνοδος του Νταβός, όπου δημοσιογράφοι κυνηγούσαν τον Παπανδρέου από διάδρομο σε διάδρομο με τις κάμερες για μια δήλωση.
Ο αστικός μύθος λέει ότι ο τότε Πρωθυπουργός, σε εκείνη τη σύνοδο, αντελήφθη σε όλο του το βάθος το πρόβλημα της Ελλάδας.
Οι περισσότεροι προεξοφλούσαν Grexit. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι είχε περάσει η αίσθηση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου, ότι οι «τεμπέληδες Ελληνες», που «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους», έπρεπε να πληρώσουν.
Ακόμη θυμάμαι τα βλέμματα τα Γερμανών συναδέλφων μας, όσο περιμέναμε να μπούμε στην Καγκελαρία: Μας αντιμετώπιζαν με αποστροφή, επιτιμητικά βλέμματα και περιφρόνηση – για να μην πω με σιχασιά. Θυμάμαι ακόμη το πώς περάσαμε από τον έλεγχο, όχι μόνο τον μηχανημάτων ανίχνευσης, αλλά, θαρρείς, από την υπεροπτική ματιά των αστυνομικών. Στο παγωμένο Βερολίνο, περιμέναμε να μπούμε στην Καγκελαρία.
Ολη την ομάδα των εκπροσώπων των ελληνικών ΜΜΕ μας είχαν λίγο παράμερα, λες και είμασταν «λεπροί». Ημουν προετοιμασμένος να ακούσω κανένα «raus».
Ως αυτόπτης μάρτυρας, ένιωσα τόσο προσβεβλημένος, όσο σε κανένα επαγγελματικό μου ταξίδι στο εξωτερικό. Το ίδιο μου εκμυστηρεύτηκαν και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που ήταν στην ελληνική αποστολή. Κυριολεκτικά νιώθαμε ως «οι παρίες» της Ε.Ε.
Πέντε χρόνια μετά, το κλίμα δεν έχει αλλάξει και πολύ. Ο Τσίπρας εξελέγη πριν δύο μήνες με μεγάλη πλειοψηφία. Υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Υπάρχουν φωνές στην ευρωζώνη που εξακολουθούν να κατηγορούν τους τεμπέληδες Ελληνες που ζούσαν με δάνεια πάνω από τις δυνατότητές τους και να ζητούν Grexit. Η προοπτική να υπαχθούμε σε ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης (το τρίτο κατά σειρά) είναι απολύτως ορατή.
Το μόνο που διαφέρει είναι η γλώσσα του σώματος: Ο Αλέξης έδειχνε πολύ πιο άνετος με την Ανγκελα απ' ό,τι ο Παπανδρέου. Περπατούσε στο κόκκινο χαλί μπροστά στα αγήματα, ως να συνόδευε τον Βαρουφάκη στο Παγκράτι. Τα χαμόγελα, περίσσεψαν πριν την συνάντηση. Μένει να δούμε αν θα μετουσιωθούν και σε πράξη μετά απ' αυτήν.
Πηγή: iefimerida
