Άσχετα με ό,τι συνέβη χθες μπροστά και πίσω από τις κάμερες, το φαινόμενο ήταν πάντα υπαρκτό.
Τέτοιους βουλευτές τους κόβεις από χιλιόμετρα. Ουδέποτε υπουργοποιημένοι, θιασώτες πάντοτε ανώδυνων ζητημάτων, μα διαρκώς εκεί, στα έδρανα, χρόνια ριζωμένοι. Αποκαλούνται «επαγγελματίες της πολιτικής», και διόλου άδικα. Ουσιαστικά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ιδεολογική πλατφόρμα, κι ας ευαγγελίζονται το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο. Δόξα το θεό, τα τελευταία τριάντα χρόνια τέτοιους είδαμε σε όλους τους χώρους. Χορτάσαμε. «Θα ψηφίσω ναι, αρκεί να…» «Θα ψηφίσω όχι εάν δεν…» Δεν θυμάμαι πάρα πολλές περιπτώσεις όπου κόμματα εξουσίας έμειναν αλώβητα από αυτό το είδος των εκκεντρικών, ανεξέλεγκτων στελεχών.
Αλλά παρατάξεις και στην αντιπολίτευση δοκιμάστηκαν από τέτοιους τύπους. Μια ζωή στην σκιά, μια ζωή στον αστερισμό της φιλοδοξίας που φλερτάρει με την αργομισθία, και φτάνει μια στιγμή όπου η ψήφος τους, η απόφασή τους σημαίνει κάτι, και τότε ξεκινούν το παιχνίδι. Σήμερα ψηφίζουν αυτό, αύριο το άλλο. Δεν υπήρξαν όλοι οι πολιτικοί στην Ελλάδα επαγγελματίες, με την έννοια ότι έβαλαν πάνω από όλα το προσωπικό τους συμφέρον. Μα υπήρξαν αρκετοί τέτοιοι, και υπάρχουν ακόμα. Υπάρχουν σε όλους τους χώρους, αποτελώντας το χαρακτηριστικό δείγμα του πολιτικάντη, παρότι μπορεί να εκλέγονται για πολλά χρόνια. Και εκφράζουν απίστευτες λογικές, διαλαλούν δημοσίως τις αλλόκοσμες πρακτικές τους, νομίζοντας πως ό,τι λένε και ό,τι κάνουν αποτελεί κορυφαία πολιτική πράξη.
Δεν ξέρω τι έρχεται. Δεν ξέρω καν τι φεύγει. Βιώνουμε μια περίοδο όπου το αύριο είναι τρομερά μακρινό από το σήμερα, και το σήμερα είναι τόσο κοντινό στο χθες. Μια περίοδο όπου αυτή η χώρα «καταστρέφεται» και «ορθοποδεί» κάθε δέκα, δώδεκα ώρες, που «γίνεται όμηρος των Αμερικανών» κάθε είκοσι ώρες, που «απειλείται με πόλεμο» κάθε τριάντα ώρες, που «χρεοκοπεί οριστικά» κάθε σαράντα ώρες.
Δεν ξέρω τι έρχεται. Δεν ξέρω καν τι φεύγει. Βιώνουμε μια περίοδο όπου το αύριο είναι τρομερά μακρινό από το σήμερα, και το σήμερα είναι τόσο κοντινό στο χθες. Μια περίοδο όπου αυτή η χώρα «καταστρέφεται» και «ορθοποδεί» κάθε δέκα, δώδεκα ώρες, που «γίνεται όμηρος των Αμερικανών» κάθε είκοσι ώρες, που «απειλείται με πόλεμο» κάθε τριάντα ώρες, που «χρεοκοπεί οριστικά» κάθε σαράντα ώρες.
Δεν ξέρω εάν υπάρχουν πια ιδεολογίες, εάν υπάρχουν οράματα, εάν υπάρχουν στοχεύσεις έξω από το δίλημμα «μνημόνιο ή όχι μνημόνιο». Εκείνο που ξέρω είναι ότι τα κόμματα χωρίζονται σε φατρίες, οι φατρίες χωρίζονται σε ομάδες και οι ομάδες χωρίζονται σε παρέες. Ανέκαθεν, σε όλο το φάσμα, από δεξιά έως αριστερά, υπήρχαν μονάδες που είτε πιο έκδηλα, είτε πιο διακριτικά, έστηναν παζάρια πολιτικής επιβίωσης περιμένοντας μια στιγμή που η άποψή τους θα μετρήσει. Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι θα συνέβαινε σήμερα σε οποιονδήποτε χώρο, όταν υποτίθεται ότι έχεις εκλέξει μια Βουλή που έχει διδαχθεί από τα εθνικά παθήματα του παρελθόντος.
Δεν ψηφίζει ο καθένας κατά συνείδηση, την στιγμή που η χώρα διανύει τις πιο δύσκολες στιγμές της; Κι αν όχι, πώς δικαιολογείται τέτοια επιπολαιότητα, πώς εξηγείται τόση ελαφρότητα; Αυτή η χώρα δεν πήγε κατά διαόλου επειδή της φταίξανε οι ξένοι. Πήγε κατά διαόλου επειδή είχε πολιτικούς που δεν όρθωσαν το ανάστημά τους, επειδή είχε πολίτες που κάναμε λάθος επιλογές, κι επειδή αδυνατεί να μάθει από το παρελθόν της. Δεν ξέρω λοιπόν τι θα φέρει το μέλλον. Ξέρω όμως ότι στην πολιτική ιδιοσυγκρασία μας έχουμε κολλήσει στο παρελθόν. Υπάρχει ο σοβαρός έλληνας βουλευτής και υπάρχει και ο βουλευτής Μαυρογυαλούρος. Και δυστυχώς το δεύτερο είδος αδυνατεί πεισματικά να εκλείψει. Εύχομαι τούτη η κατηγορία να έχει εξοστρακιστεί από την επόμενη σύνθεση της Βουλής. Αν και το κόβω χλωμό.
Πηγή: iefimerida
Πηγή: iefimerida
